آیا رژیم ایران ممکن است سقوط کند؟

اعتراضات همچنان ادامه دارد، زیرا تئوکرات ها در حال سردرگمی هستند

S آن را روی یکسخنرانی آیت‌الله علی خامنه‌ای، یکی از باسابقه‌ترین رهبران جهان، در برابر مجمع ورزشکاران در 11 سپتامبر، به طرز شگفت‌انگیزی متحیر بود. این پیرمرد 83 ساله با مخالفت با گزارش های مرگ خود، از ورزشکاران زن متدینی که در خارج از کشور مسابقه می دادند، با حجاب تجلیل کرد. یکی از آنها مشتاقانه از دست دادن با "مرد خارجی" خودداری کرده بود. یک کشتی گیر پیروز در برابر خداوند سجده کرد و نام امامانی را که شیعیان مقدس می دانستند، خواند. او گفت که ورزشکاران یک "پیروزی فوق العاده" (بدون توجه به جام) در برابر تلاش های غرب برای "صادرات فرهنگ خود و چیرگی بر فرهنگ ما" به دست آورده اند.

مرورگر شما از عنصر پشتیبانی نمی کند.

راهنمای عالی دلایل دیگری برای احساس شادی داشت. او با توجه به جانشینی خود، رژیم خود را از اصلاح طلبان پاکسازی کرده بود که جمهوری اسلامی را تهدید می کرد. او یک سال پیش از آن، رئیس جمهور حسن روحانی را که دکترای خود را از دانشگاه اسکاتلند گرفته بود، با ابراهیم رئیسی، مردی کم سفر و پلک زده جایگزین کرده بود. او از تلاش‌های غرب برای مهار برنامه‌های هسته‌ای ایران جلوگیری کرده بود. با وجود تحریم‌های اقتصادی غرب، خزانه دولت ایران با نقدینگی نفتی پر می‌شد. و عفاف جدیدی را به راه انداخته بود که در جهت احیای تارهای اخلاقی انقلاب اسلامی بود.

دو روز پس از این رویداد ورزشی، پلیس اخلاق آقای خامنه‌ای، مهسا امینی، زن 22 ساله کُرد را در سفر به تهران، پایتخت ایران، به دلیل عدم رعایت حجاب «درست» متوقف کرد. آنها او را داخل ون خود بستند و برای آموزش مجدد و کتک زدن بردند. مرگ او در بازداشت یک دهه سرخوردگی سرخورده را ایجاد کرد. در مراسم تشییع جنازه زنان روسری خود را پاره کردند. پلیس با گاز اشک آور پاسخ داد و اعتراضاتی را برانگیخت که به سرعت گسترش یافت. در ده‌ها شهر در سراسر استان‌ها، نام امینی را سر می‌دادند و فریاد می‌زدند «مرگ بر دیکتاتور!» - همان فریادی که در سال 1979 شاه را سرنگون کرد. آیا ممکن است این اتفاق برای آیت‌الله‌ها بیفتد؟

اعتراضات علیه رژیم پیش از این نیز آغاز شده است. رویدادهای بزرگ هر دهه یا بیشتر اتفاق می‌افتند، اما اخیراً سریع‌تر و خشمگین‌تر آمده‌اند. این یکی در مقیاس بسیار متفاوتی بوده است. معترضان دیگر خواهان اعانه های بزرگتر یا اصلاحات سیاسی در داخل نظام نیستند، بلکه سرنگونی حکومت دینی هستند. این خشم بیش از گذشته به طول انجامیده و از طبقه متوسط فراتر رفته است.

فرقه ها و اقوام مختلف مذهبی را در برگرفته است. فریاد سراسر کشور با اشاره به شهری در نزدیکی مرز شرقی با پاکستان و یکی از استان های ایران در غرب، از زاهدان تا کردستان، جانم فدای ایران باد. افراد مشهور، قهرمانان ورزشی و ستارگان سینما که در لیست حقوق و دستمزد دولت قرار دارند، معترضان را تشویق کرده اند. با وجود صدها کشته و بیش از 12000 دستگیری، نیروهای آقای خامنه ای نتوانسته اند شورش را سرکوب کنند. یکی از معترضان در یکی از دانشگاه های تهران می گوید: «ما دیگر یک جنبش نیستیم. ما انقلابی هستیم که یک ملت را به دنیا می‌آوریم.»

برای اولین بار در خاورمیانه، زنان رهبری اعتراضات را بر عهده داشتند. آن‌ها به اندازه کافی مردان عمامه‌پوشی دارند که نحوه لباس پوشیدن، مسافرت و حتی کار کردن را کنترل می‌کنند. طبق قانون، آنها همچنان به سرپرستان مرد برای رفت و آمد بین استان ها یا اقامت در هتل ها نیاز دارند. اگر آنها هیچ خویشاوند مردی نداشته باشند، یک ملا محلی ممکن است آنها را به عقد خود درآورد.

اما آنها به طور فزاینده ای شیوه های زندگی جایگزین را در اینترنت دیده اند و از تغییرات اجتماعی فراگیر حتی در مکان های محافظه کار مانند عربستان سعودی می خوانند. آنها می شنوند که پدربزرگ ها و مادربزرگ هایشان از زمانی قبل از آیت الله ها که زنان می توانستند قاضی شوند، به آنها می گفتند. مانترای آنها - زن، زندیقی، آزادی (زنان، زندگی، آزادی) - خواسته های آنها را در بر می گیرد.

شش هفته بعد، جمهوری اسلامی در حال عقب نشینی است. زنان در خیابان‌ها راه می‌روند و بدون روسری در زیر زمین تهران سوار می‌شوند. برخی هنگام عبور، انگشت خود را به سوی نیروهای امنیتی بلند می کنند. برخی دیگر مردان غریبه را در آغوش می گیرند. در دانشگاه شریف تهران، دانشجویان پسر با ورود زنان به غذاخوری مردان، خط دفاعی را در برابر بسیج، شبه نظامیان بیدار رژیم تشکیل می دهند.

مخالفان و حامیان به طور یکسان از یک انقلاب جنسی صحبت می کنند.«برای رقصیدن در کوچه. به دلیل ترس از بوسیدن یکدیگر، متن آهنگی به نام «برای» به معنای «برای» را اجرا کنید که به سرود معترضان تبدیل شده است. برای تغییر مغزهایی که فاسد شده اند. برای خجالت. برای آرزوی یک زندگی عادی.»علی کریمی، ستاره فوتبالی که به امارات متحده عربی گریخته و در تبعید به عنوان سخنگویی ظاهر می شود، می گوید: «آینده ایران یک زن است.

معترضین بیشتر جوان هستند. بسیاری رادیکال هستند. پیشتاز آنها از دانشجویان دانشگاه و مدرسه گرفته شده است که حدود یک سوم از افراد 86 متر ایران را تشکیل می دهند. آنها توسط ایده های مسابقه در رسانه های اجتماعی ، از جمله Khoshunat-E Mashroo یا خشونت مشروع ، اخراج می شوند. آنها مقامات آقای خامنه را از مدارس خود تعقیب کرده اند ، کوکتل های مولوتوف را به نیروهای امنیتی پرتاب کرده اند ، تابلوهای تبلیغاتی را با تصاویر رهبر عالی ، پاره شده علائم مراکز پلیس اخلاق و پلیس های تنهایی و روحانیون را به آتش کشیده اند.

برخی از مناجات گفتار نفرت رژیم را مسخره می کنند: "مرگ به دیکتاتور!"به جای رسمی "مرگ بر اسرائیل!"سوزاندن نمادین حجاب ها جایگزین آتش سوزی روتین به ستاره ها و نوارها شده است. هنگامی که شاه باسن اعتراضات ، رهبر انقلاب بود ، آیت الله روح الله خمینی ، مشهور بود که به آن توجه می کرد: "وقتی مردم نمی خواهند چنین بنده ای به آنها خدمت کنند ، او باید کنار بگذارد."اکنون معترضین این حرف را می زنند ، با آقای خامنه ای به عنوان هدف خود.

این پیام ممکن است ایرانیان پرهیزگار ، که پایگاه سنتی رژیم بوده اند ، تغییر کند. برخی از بزرگترین اعتراضات در شهرهای حرم محافظه کارانه مانند مشهاد و قوم و در دانشگاههای زن مانند الزاهرا در تهران ، جایی که رژیم زمانی ایدئولوگ های جوانی اسلامی را آموزش می داد ، بوده است. کمتر کسی به تماس های آقای خامنه ای برای بسیج پاسخ داده است. یک تحلیلگر ایرانی در دبی می گوید: "آنها فقط نشان نمی دهند."بسیاری از ایرانیان مذهبی از این فساد و همچنین خشونت هایی که به نام ایمان آنها مرتکب شده اند ، وحشت دارند. آنها در نگاه پسران آیت الله که در حال رانندگی فراریس یا پورشه هستند ، می شوند.

تاکنون معترضین احتمالاً عمداً از برنامه ها و رهبران فرار کرده اند. تنوع آنها توافق در مورد آنها را برای آنها دشوار می کند. آنها احتیاط می کنند که به رهبری که می تواند کشته شود ، زندانی شود یا تحت بازداشت خانگی قرار گیرد ، همانطور که پس از اعتراضات گسترده سال 2009 برای چراغ های پیشرو در جنبش سبز اتفاق افتاد.

حیله گر بدون رهبر

در عوض، سازمان افقی است، با صدها شبکه رسانه اجتماعی کوچک و متفاوت. آنها در کنار جاده های اصلی جمع می شوند، نه در تقاطع ها، جایی که پلیس ضد شورش در کمین است. تجربه به آنها آموخته است که مانیفست های بلندپروازانه در کشوری به این پیچیده می تواند تفرقه افکن باشد. بنابراین خواسته های آنها که در شعارها و در پلتفرم های رسانه های اجتماعی (به ویژه تلگرام) منتشر می شود، به درخواست برای آزادی دانش آموزان از زندان، محاکمه مردان امنیتی مسئول کشتار معترضان، و اخراج معلمانی که دزدی کرده اند محدود می شود. آنها را

با این حال، زندان‌های رژیم ممکن است چاشنی شورش باشند. فعالی که پنج سال را در یک سلول جمعی با 90 مخالف دیگر گذراند، می‌گوید: «آنجا فضای بیشتری برای صحبت وجود دارد تا کافه‌ها».«شما تمام وقت خود را صرف کوبیدن ایده ها با مردم سراسر ایران می کنید. ما با هم زندگی می کردیم و خیلی صمیمی شدیم.»سایر زندانیان شامل ملحدان، اصلاح طلبان شیعه، سنی ها، عارفان صوفی، بهائیان، نوکیشان مسیحی و حتی جهادگران وفادار به دولت اسلامی بودند. همان‌طور که چپ‌ها و اسلام‌گرایان هر دو در زمان شاه انجام دادند، ایده‌ها و برنامه‌های عملی خود را در داخل اصلاح کردند. آنها بر سر حقوق برابر و پایان دادن به تبعیض علیه اقلیت های مذهبی و قومی توافق دارند. در زندان های جداگانه خود، زنان همین کار را کرده اند. در زمان آزادی آنها با هم ملاقات کرده و نقشه کشیده اند.

اما این شورش بیشتر ساخته خود آقای خامنه ای بوده است. در آغاز، رهبری رژیم ترکیبی از روحانیون بود که در شوراهای خود و نمایندگان منتخب مردم، البته پس از تایید وفاداری به حکومت اسلامی، انتخاب می‌شدند. پارلمان و رئیس جمهور هر چهار سال یک بار انتخاب می شدند. اما در طول سلطنت 33 ساله خود، آقای خامنه ای با مشت آهنین فزاینده ای حکومت کرده است. افراد او در شورای نگهبان نامزدهای بیشتری را حذف کردند. سال گذشته آنها رقابت ریاست جمهوری را اصلاح کردند تا آقای رئیسی، یک تندرو مطیع، برنده شود. میزان مشارکت کمترین میزان ثبت شده در این جمهوری بود. سوپاپ اطمینان انتخابات حتی کنترل شده کنار گذاشته شد. آقای خامنه ای تئوکراسی خود را از اصلاح طلبان پاکسازی کرد. تشدید قوانین اخلاقی و افزایش جریمه‌ها برای تخلفات، آزادی شخصی ایرانیان هنوز از آن برخوردار بود را مهار کرد.

رژیم هم داره خونبارتر میشه. در سال 2009 ممکن است 70 نفر برای سرکوب اعتراضات به دلیل تقلب در انتخابات ریاست جمهوری کشته شوند. به گفته گروه های حقوق بشر، در سال 2019 بیش از 1500 نفر را در کمتر از یک هفته اعتراضات علیه کاهش یارانه ها کشته است. نیروهای امنیتی تاکنون با تیراندازی به دختران دانش‌آموز، سوخت بر روی آتش ریخته‌اند. اما مقیاس سرکوب در حال حاضر از سال 2009 فراتر رفته است. نیروهای امنیتی که خسته و تحت فشار قرار گرفته اند، گاهی اوقات نتوانسته اند شلیک های هشدار دهند. گفته می شود که رژیم برای اجرای نظم به پلیس دستمزد مضاعف می دهد. یک قتل عام می تواند اعتراضات را به یک انقلاب تمام عیار تبدیل کند.

رژیم همچنین نظارت خود را افزایش می دهد. اراذل و اوباش آن برای مصادره تلفن ها به خانه های معترضان یورش بردند. آنها می گویند: "سر و صدا نکنید وگرنه ما شما را نیز می بریم."دوربین‌های تازه نصب‌شده با وضوح بالا، عابران پیاده را با کارت‌های شناسایی و تلفن‌های همراهشان مطابقت می‌دهند. تاجرانی که چشمک زن گرفته اندV- تابلوهای پیروزی معترضان برای بازجویی در مساجد احضار شده اند. مقامات همچنین در حال راه اندازی یک اینترانت در سراسر کشور هستند تا ایران را به طور قطعی از شبکه جهانی وب مسدود کند.VPNمواردی که برای دور زدن اینترانت استفاده شده اند در حال بسته شدن هستند. مقامات روشنایی خیابان ها را کاهش داده اند و محله ها را در تاریکی فرو برده اند.

موثرترین سلاح رژیم ممکن است اقتصادی باشد. تعداد کمی می توانند به فراخوان ها برای اعتصاب عمومی نامحدود توجه کنند. تورم بیش از 50 درصد به بالاترین حد خود در یک دهه گذشته رسیده است. ارزش این ارز به شدت کاهش یافته است. میلیون ها نفر در فقر افتاده اند.

بنابراین راه معترضان طولانی و نامشخص است. بزرگترین تظاهرات ده ها هزار نفر بوده است، نه میلیون ها نفر که شاه را سرنگون کردند. اگر قرار است این شورش به نتیجه برسد، ایرانیان طبقه متوسط و میانسال بیشتری باید به مبارزه بپیوندند. نیروی انتظامی، نیروی انتظامی و سپاه پاسداران انقلاب اسلامی (سپاهبدن پراتوری رژیم، تا کنون وفادار بوده است.

هیچ نقص قابل توجهی از رژیم وجود نداشته است. اما در اچلون های ارشد خود سکوت چشمگیر غالب شده است. علی رغم تماس آقای خامنه ای برای محکوم کردن اعتراضات ، هیچ یک از روسای جمهور سابق صحبت نکرده اند. انتقاد از پاسخ های آهسته و سفت و سخت آقای خامنه در محافل رسمی در حال رشد است. حوزه های علمیه و اصلاح طلبان اسلام گرایانه ، مراجعه به رژیم را به خشونت محکوم کرده اند. سخنران سابق مجلس نمایندگان ، علی لاریجانی ، از رژیم خواسته است تا اجرای آن از حجاب را آرام کند. وزیر ورزش میزبان یک کوهنورد زن بود که اخیراً در کره بدون حجاب به رقابت پرداخت ، به جای آن یک کاپوت و کلاه پوشیده بود. در رسانه های دولتی مشاجره شده است.

آقای خامنه مدتهاست که از امتیازات ترسیده است و آنها را نشانه ضعف می داند. محسن کادوار ، متکلمان ارشد که اکنون در آمریکا زندگی می کند ، می گوید: "او هرگز جوانه نمی زند."وی خاطرنشان می کند که رژیم ها در خاورمیانه ، مانند مراکش و اردن ، که به سرعت قانون اساسی خود را در مواجهه با بهار عربی سال 2011 اصلاح کردند ، کمترین هجوم آوردند. از لس آنجلس ، رضا پهلوی ، فرزند آخرین شاه ، خواستار همه پرسی شد تا تصمیم بگیرد که ایران باید یک جمهوری اسلامی باشد ، یک سکولار یا یک سلطنت بازسازی شده.

استدلال های مربوط به جانشینی ممکن است رژیم را از درون تضعیف کند. آقای خامنه ای که گفته می شود سرطان دارد ، ممکن است از پسر 53 ساله خود ، موجتابا ، که دفتر عالی راهنما را اداره می کند ، حمایت کند و اخیراً-با دلایل مذهبی شفاف-به نام آیت الله نامگذاری شده است. برخی از روحانیون و ژنرال ها مخالف جانشینی سلسله هستند. در ماه ژوئن ، آقای خامنه ای حسین طیب ، رئیس قدرتمند هوشمندان انقلابی را اخراج کرد ، بنا بر گزارش ها ، به دلیل مخالفت با آن.

"سپاهدر حال مشاهده تغییر زمین هستند و عقب می مانند. "یک دیپلمات سابق در ایران موافق است. وی می گوید: "شاید برخی از فرماندهان از این سرکوب حمایت کنند ، اما رتبه و پرونده با معترضین همدردی می کنند."

درسپاهبه هر حال یکپارچه نیست. بسیاری از افراد سالخورده آن بیشتر از دین با پول انگیزه دارند. درIRGCمنافع تجاری عظیمی دارد. برخی از تحلیلگران فکر می کنند که ممکن است تأسیس راهنمای عالی را از بین ببرد و یک قاعده نظامی خود را تحت روکش تقوا تحمیل کند.

آنچه مسلم است این است که آقای خامنه و رژیم اسلامی هر دو از زمان سرنگونی شاه در سال 1979 ، هر دو دچار دردسر عمیق تری هستند. اعتراضات هنوز هم مانند گذشته می توانست از بین برود. اما این بار حداقل این احتمال وجود دارد که آنها همچنان ادامه دهند. آغاز پایان رژیم اسلامی مطمئناً باید در چشم باشد.■

این مقاله در بخش چاپ خاورمیانه و آفریقا با عنوان "آیا رژیم سقوط خواهد کرد؟"